نگاهی به «نمایش+من»
اوج گیری نقطه شیدایی و به ناگاه فرو ریختن ...
نگاهی به «نمایش +من» به نویسندگی و کارگردانی عبداله بهادری و بازی شیرین احمدی پور و عبدالله بهادری
به گزارش تئاتر گیلان، «نمایش+ من» در یک فضای رئال به موضوع افسردگی زنی میپردازد که بعد از زایمان بدان مبتلا گشته و زندگی خود و همسرش را که مهندس راه و ساختمان میباشد دچار چالش نموده است.
مهندس جوان و کمتجربه که خطوط، زندگی را با شادی و نشاط و شیرین کاریها ترسیم نموده است، مسیر را برای سعادت هرچه بیشتر با تولد نوزادشان نقشه میکشد.
انتخاب موضوع افسردگی زنان بعد از زایمان مقوله بزرگی است که نیازمند مطالعه وسیعی در زمینه روانشناسی زنان علم پزشکی زنان و زایمان و مطالعات اجتماعی در زمینه اضطراب و افسردگی بعد از تولد فرزندانشان است. عبدالله با مطالعهی مطلوب توانسته این موضوع را به متنی قابل تامل تبدیل نماید.
نمایش بین عشق و افسردگی و دو قطبی شدن سیر میکند. اوج گیری نقطه شیدایی زن نسبت به همسرش و به ناگاه فرو ریختن و شکاک شدن به هر حرکت مهندس و بیزار بودن از زندگی و گاهی دگرکشیهای ذهنی منجر به بهم ریختن نقشههای زندگی مهندس کمتجربه میگردد و آرام آرام به موانع بزرگ و پیچهای خطرناک مبدل میگردد تا جایی که بر لبهی انحراف زندگی از خط اصلی پیش میرود. پدیدار شدن نشانههای اندوه زایمان و افسردگی پس از آن و همچنین خشم، احساس بیارزشی، بیکفایتی، شکست یا گناه، گریه کردن، بیصبری و زودرنجی، بیقراری ... این مثلث عشق را به شکستن و تخریب نمودن پیش برده است و هر زاویهای از زندگی با هیچ نقاله و گونیای مهندسی قابل ترمیم نیست و حتی خود مهندس جوان با عدم شناخت به این مسئله ناخواسته با رابطههای کاری و خانوادگی که با تلفن برقرار میکند به این مسئله حاد بیشتر دامن میزند .
نمایش در جاهایی از تمهیدات روشنگرانه کارگردانی خارج و روایت محور شده و این روایت را پزشک خانواده در یک نریشن همراه با تصاویری در بکگراند دیوار نشیمن خانه از مراحل شکلگیری نطفه تا تولد بازگو مینماید.
شاید بهترین دیالوگهای روانشناسانهای که در زندگی زناشویی جهانشمول میباشد، میتوانست گاهی از از زبان دو بازیگر ساری و جاری شود و در خلاء درگیریهایشان اتفاق بیافتد و مخاطب را به واکاوی بیشتری ترغیب نماید.
محمود فرضینژاد نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر